“Θυμάται τον εαυτό της πάντα να ζωγραφίζει. Έκανε την πρώτη της ατομική έκθεση όταν ήταν κοριτσάκι ακόμα, στην Ιταλία – οι κριτικές ήταν θερμές. Αυτή η έκθεση βραβεύτηκε και την κάλεσαν σε μουσείο στο Βερολίνο, μάλιστα ο περιβόητος δόκτωρ Υanas τη χαρακτήρισε παιδί-θαύμα. Εκεί έγινε η μοιραία και καθοριστική γνωριμία της ζωής της με τον Ιόλα.
«Είχε σπουδαίο μάτι. Και με ανέλαβε με συμβόλαιο αποκλειστικότητας. Ήταν ήδη ισχυρός όταν τον γνώρισα. Είχε μαζέψει με τη διορατικότητά του τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του εικοστού αιώνα. Και ενώ ήμουν πιτσιρίκα, με σύστησε σε όλους αυτούς τους “γίγαντες”. Εκείνοι αμέσως με αγάπησαν και με έβαλαν στη ζωή τους. Έτσι “φορμαρίστηκα” δίπλα σε αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους. Αργότερα στα μουσεία όλου του κόσμου με έλεγαν “χρυσή Ελληνίδα”. Δεν με ξεχώρισαν ούτε για τα όμορφα μαλλιά μου ούτε για το χαμόγελό μου, αλλά για τον χαρακτήρα μου. Έβλεπαν την τόλμη μου, ότι δεν φοβάμαι τίποτα. Ποτέ δεν φοβήθηκα. Ο Ιόλας ήταν σαν προστάτης και άγγελος των καλλιτεχνών. Έχω ακόμα το γράμμα του Jean Tinguely που γράφει ότι αν δεν είχαμε τον Ιόλα, δεν θα είχαμε να φάμε οι καλλιτέχνες, θα είχαμε πεινάσει. Παπούτσια έκανε ο Γουόρχολ πριν τον βρει ο Ιόλας. Τι άλλο να πούμε;» Δεν βρήκε, όμως, τη θέση που της άξιζε η συλλογή του στην Ελλάδα, της λέω, και είναι σαν να ρίχνω λάδι στη φωτιά.
«Μη μιλάμε για την καταστροφική παρεξήγηση που στέρησε απ’ την Ελλάδα τη μοναδική ευκαιρία να αποκτήσει τη μεγαλύτερη συλλογή του κόσμου. Θα ήταν όλα εδώ, στον τόπο μας. Τώρα σκόρπισαν, εκλάπησαν και ρημάχτηκαν, έτσι, αισχρά. Αυτοί είμαστε όμως. Τίποτε απ’ όσα είπαν για τον Ιόλα δεν ισχύει. Φρικτά ψεύδη. Παρέβλεψαν το μεγαλείο του».”
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
